Humaniści szukają odpowiedzi na najbardziej nurtujące nas pytania, dotyczące naszego życia. Przedmiotem badań jesteśmy tutaj bowiem my sami, jako aktorzy życia społecznego. Na gruncie nauk humanistycznych analizowany jest nasz język i kultura, a także historia ludzkości i prawa, jakie nami rządzą. Zrozumienie człowieka i jego twórczości na przestrzeni wieków jest jednak nie tak proste, przejrzyste, sprawdzalne jak fizyczne równania.

Ludzkich zachowań nie odczytamy prawidłowo, zwiększając ostrość w mikroskopie, na nic zdadzą się matematyczne wzory, kiedy zgłębiać będziemy wiedzę o malarstwie Vermeera, równania nie pomogą nam, kiedy czytać będziemy konstytucję i prawo karne. Czy więc jeśli metoda naukowa humanistów nie jest często ani powtarzalna, sprawdzona i przejrzysta tak jak ma to miejsce w naukach ścisłych, to czy humanistykę możemy nazwać w ogóle nauką? Może powinniśmy uznać ją jednak za osobną kulturę prowadzenia badań naukowych?